اهمال کاری همیشه دزد زمان است. زندگی اغلب ما را برهنه و ناامید از یک فرصت از دست رفته رها می کند. جزر و مد در امور مردم در سیل باقی نمی ماند; آن به عقب جریان می یابد. ما ممکن است ناامیدانه فریاد بزنیم که زمان در مسیر خود متوقف شود، اما زمان با هر تماس و شتاب ناشنوا است. روی استخوان های سفید شده و بقایای درهم ریخته بسیاری از تمدن ها این کلمات رقت انگیز نوشته شده است: “خیلی دیر”.
همانطور که در میان جوانان مستاصل، طرد شده و عصبانی راه می رفتم، به آنها گفتم که کوکتل مولوتف و اسلحه مشکلات آنها را حل نمی کند. من سعی کردم عمیق ترین همدردی خود را به آنها ابراز کنم و در عین حال اعتقادم را حفظ کنم که تغییر اجتماعی از طریق اقدامات غیرخشونت آمیز حاصل می شود. اما آنها پرسیدند – و به درستی – ویتنام چطور؟ آنها پرسیدند که آیا ملت خودمان برای حل مشکلات خود و ایجاد تغییراتی که می‌خواهد از خشونت‌های گسترده استفاده نمی‌کند؟
ما اکنون با این واقعیت روبرو هستیم که فردا امروز است. ما با اضطرار شدید لحظه روبرو هستیم. در این معمای گشوده شده زندگی و تاریخ، چنین چیزی وجود دارد که دیگر دیر شده است.
او گفت فقط این نیست که زمان تغییر همیشه اکنون است، بلکه انفعال خود یک انتخاب و یک انتخاب خطرناک است. در اینجا یک نسخه طولانی تر از نقل قول انتخاب شده توسط اپل است:
اکنون زمان بی تفاوتی یا از خود راضی بودن نیست. اکنون زمان آن است که با قدرت و مثبت عمل کنید.
FTC: ما از لینک های وابسته خودکار درآمدزا استفاده می کنیم. ذیل.
نقل قول این است:
می توانید کتاب رایگان را از اینجا دانلود کنید و به سخنرانی زیر گوش دهید.
امروز روز مارتین لوتر کینگ جونیور است و اپل طبق معمول این روز را با اختصاص صفحه اصلی خود به یک عکس و یک نقل قول گرامی می دارد. این شرکت همچنین پیوندی به یک نسخه رایگان از کتاب ارائه می دهد. آرزوی آزادی.
یک کتاب نامرئی از زندگی وجود دارد که صادقانه هوشیاری یا غفلت ما را ثبت می کند. «انگشتی که حرکت می‌کند می‌نویسد، و داشتن نوشته می‌گذرد…» ما هنوز هم امروز یک انتخاب داریم. همزیستی غیر خشونت آمیز یا نابودی خشونت آمیز.
نقل قول امسال از سخنرانی دکتر کینگ در سال 1967 در مورد لزوم صحبت کردن علیه جنگ ویتنام است.
این گزیده ای از سخنرانی در 4 آوریل 1967 است که در آن دکتر کینگ استدلال می کند که جنگ نه تنها باعث انحراف بودجه از کار فقرزدایی شد، بلکه به طور نامتناسبی مردان جوان سیاه پوست را به سمت مردگان فرستاد.
چند سال پیش یک لحظه درخشان در این مبارزه بود. به نظر می رسید که از طریق برنامه ضد فقر، امید واقعی برای فقرا – سیاه و سفید – وجود دارد. تجربیات، امیدها، شروع های جدید وجود داشت. سپس در ویتنام افزایش یافت و من دیدم که این برنامه درهم شکسته و از بین رفته است، گویی یک بازیچه سیاسی بیهوده از جامعه ای است که از جنگ دیوانه شده است، و می دانستم که آمریکا هرگز سرمایه یا انرژی مورد نیاز را برای بازسازی فقرای خود سرمایه گذاری نخواهد کرد. ماجراجویی‌هایی مانند ویتنام همچنان مردان، مهارت‌ها و پول را مانند لوله مکش مخربی جذب می‌کرد. بنابراین به طور فزاینده ای مجبور شدم جنگ را دشمن فقرا ببینم و به آن حمله کنم.
برای اخبار بیشتر اپل، 9to5Mac را در YouTube بررسی کنید:
شاید غم انگیزترین شناخت واقعیت زمانی رخ داد که برای من روشن شد که جنگ چیزی بیش از نابود کردن امید فقرا در خانه است. او پسران و برادران و شوهرانشان را به جنگ و مرگ در نسبت های فوق العاده بالا در مقایسه با بقیه جمعیت می فرستاد. ما مردان جوان سیاه پوستی را می بردیم که توسط جامعه ما فلج شده بودند و آنها را هشت هزار مایل می فرستادیم تا آزادی هایی را در جنوب شرقی آسیا تضمین کنند که آنها در جنوب غربی جورجیا و از هارلم پیدا نکرده بودند. بنابراین ما بارها با طنز بی رحمانه تماشای پسران سیاه و سفید روی صفحه تلویزیون مواجه شده ایم که آنها با هم برای ملتی می میرند که نتوانسته آنها را در یک مدرسه کنار هم بنشیند. بنابراین ما آنها را در یک همبستگی وحشیانه تماشا می کنیم که کلبه های یک روستای فقیر را به آتش می کشند، اما متوجه می شویم که آنها هرگز در یک بلوک در دیترویت زندگی نمی کنند. من نمی توانستم در برابر چنین دستکاری بی رحمانه ای از فقرا سکوت کنم.
کینگ گفت که اصرار او بر اعتراضات غیرخشونت‌آمیز زمانی که خود آمریکا از خشونت برای ایجاد تغییرات اجتماعی و سیاسی استفاده کرد سخت‌تر شد.